De remiseschuiver uit Almere (2)

In een vorig verslag had ik jullie al bijgepraat tot en met ronde vier. In ronde vijf ben ik keurig doorgegaan waar ik in de vierde ronde was gebleven, namelijk met een remise. Zelf vond ik dat ik mijn opening nogal had vergald met zwart, Fritz vond het wel meevallen trouwens. Maar een dubbelpion, niet meer kunnen rocheren, het zag er allemaal niet echt lekker uit. Ik kreeg wat hulp van mijn tegenstander. Ik mocht namelijk drie zetten achter elkaar doen. Na een zet van mij speelde mijn tegenstander Df4, om er na mijn voorkeurszet achter te komen dat de dame weer terug moest naar het veld waar het vandaan kwam, waarna ik weer aan zet was. Toen mijn tegenstander nog een pion zet deed waar hijzelf (onterecht) van schrok, bood hij remise aan. Fritz vond het nog steeds een halve pion in het voordeel van mijn tegenstander, dus voelde ik me achteraf senang met het aannemen van dat voorstel.

Zelfs een remiseschuiver wint wel eens en dat deed ik in ronde zes. Ik kreeg weer de Boedapester variant voor mijn kiezen, met wit dit keer. Curieus was dat de stelling na 1. d4 – Pf6 2. c4 – e5 3. dxe5 – Pg4 4. Lf4 – Lc5 5. e3 – Pc6 6. Pf3 – De7, exact gelijk was aan de stelling in ronde vier na 1. d4 – Pf6 2. c4 – e5 3. dxe5 – Pg4 4. Lf4 – Pc6 5. Pf3 – Lc5 6. e3 – De7 op het bord kwam. Ik was helemaal verrukt, want wat ik zelden doe had ik na de vierde ronde wel gedaan en dat was in de database deze stelling nakijken. Waardoor mijn zevende zet een stuk sterker was (Pc3 in plaats van Dd5). Waarom mijn zelfingenomenheid niet terecht was moet je zelf maar ontdekken. Toen mijn tegenstander op zet tien een tussenschaakje in de stelling toeliet wikkelde ik af om te zien of hij het gevaar daarvan ook had onderkend. Nee dus, en twee zetten later had ik een stuk te pakken.

In de zevende ronde kreeg ik een reglementaire nul. Door sociale verplichtingen, ook iets met twee paarden trouwens , kon ik niet spelen.

Ronde acht leverde weer een remise op, met wit speelde ik de opening niet nauwkeurig genoeg en had wat moeite om mijn stelling te ontwikkelen. Na een afruil waarbij we alle twee nog met vijf pionnen en een paard bleven zitten besloten we maar (weer) tot remise.

In de laatste ronde gebeurde toch wat me nog niet was overkomen en dat is verliezen. Ik speelde tegen een speler met een rating van 1686 en een scoren van 7,5 uit 8. Hoewel ik het meer dan vijftig zetten volhield was het me wel duidelijk, hij was veel te sterk voor me. Na de partij vroeg ik nog even hoe het kan dat een speler van 1686 een TPR speelt van 2089!! Tja zijn rating was een jaar geleden slechts 1290 omdat hij net was gaan schaken. Kortom, zijn TPR geeft waarschijnlijk meer zijn sterkte aan dan zijn rating. Niet tegen te schaken dus.

Uiteindelijk scoorde ik spelend dus plus-1, maar voor het toernooi dus exact 50% door een reglementaire nul. Al met al was een leuk toernooi, maar vond ik negen ronden wel wat veel. Wellicht volgend jaar maar met Kerst naar Groningen.